Vandaag is de kerkdienst en crematie van mijn opa. Mijn opa die overleden is op mijn verjaardag dit jaar. Daar wil ik niet te lang bij stil blijven staan. Ik wil stil staan bij hoe ik me mijn opa herinner. Daarom heb ik dit geschreven:
Hoe ik me mijn opa herinner.
Ik herinner me mijn opa als liefhebber van de natuur. Kijkend naar al het moois om zich heen. Kijkend naar de mooie planten, struiken en ook bloemen.
Mijn opa is als een zonnebloem, lang en een slank postuur. Die aan het einde van z’n leven ook een beetje gebogen gaat staan.
Mijn opa is als een rode roos, altijd op zijn mooist en netjes gestijlt.
Mijn opa is als een tulp, elegant door een klassieke minder frutsels is meer stijl.
Mijn opa is sterk als een hyacint. Sportiviteit is waar deze bloem symbool voor staat. Opa was net zo flexibel als een hyacint. Niet. Maar als opa ging fietsen, dan was hij niet bij te houden.
Mijn opa is als een sneeuwklokje, als eerste uitkijkende naar de lente.
Mijn opa is als een viooltje, het liefst niet alleen en blij om omringt te zijn door familie.
Mijn opa is als een orchidee, een man vol charme en wijsheid.
Mijn opa is als edelweiss, een beetje mysterieus op z’n tijd omdat hij niet altijd vertelde wat er in zijn hoofd omging. Maar daarentegen een goede luisteraar.
Lieve opa,
Ook al is je leven op aarde nu voorbij,
Je blijft altijd in mijn herinneringen, altijd bij mij.
Als ik kijk naar alles om me heen, kijkend naar de bloemen ben ik nooit alleen.
