Ja je leest het goed. Ik ben 2018 in gegaan met een knal. In de tweede week van dit jaar heb ik een ongeluk gehad. Niets levensbedreigends, maar ik heb wel een ritje mogen maken in de ambulance. Helaas zonder zwaailicht en sirene, dat was dan wel een beetje jammer… Ik heb mijn sleutelbeen gebroken.
Ambulance
Ik werd onderzocht na het ongeluk waarbij ze gelijk controleerden of mijn nek en rug nog volledig in orde waren. Dat was gelukkig wel het geval. Omdat ik aangaf een wat doffe pijn in mijn linker schouder te hebben moest ik zelf voelen of mijn sleutelbeen ook fysiek anders aanvoelde. Dat was helaas ook het geval. Dus het idee dat er daadwerkelijk wat stuk was in mijn lijf, was wel een heel bijzondere gedachte.
In de ambulance zelf was het meest heftige, dat de ambulancebroeder moeite had om een goede ader in mijn arm te vinden en daardoor een keertje mis prikte. Ik kreeg namelijk een infuus met wat paracetamol. Tijdens de rit werd mijn bloeddruk gemeten en heb ik lekker zitten kletsen.
Ziekenhuis
Via de spoedeisende hulp ben ik zittend op een brancard het ziekenhuis ingereden. Daar zag ik gelijk bekende gezichten, Dirk (die achter de ambulance was aangereden) en Dirks zus. Dat was ontzettend fijn.
Ook in het ziekenhuis controleerden ze mijn nek en rug, ook werd er in mijn buik gevoeld en bleek nog steeds allemaal oke. Na wat wachten kon ik zelf de gang lopend oversteken om een röntgenfoto te laten maken. Mijn eerste impuls was om mijn haar uit mijn gezicht te vegen voor de foto… Duh.
Natuurlijk moest er hierna ook nog even gewacht worden. Maar uiteindelijk kwam toch de chirurg langs. Inderdaad, sleutelbeen gebroken.
Toen kreeg ik een uitgebreide uitleg over dat het bot helaas niet mooi recht was gebroken maar een beetje schuin. Hierdoor stak het bot wat uit en zag (en voelde) je een bobbel op mijn schouder. Absoluut geen gevaar dat het door de huid zou steken. Thanks voor die visual. Maar dat dit op een natuurlijke manier zou helen was een hele kleine kans, dus ook de optie van een operatie hebben we besproken.
En verder…
Al snel mocht het infuus eruit en mocht ik nog even een urinetest doen. Dat is sowieso al een dingetje vanwege het mikken, maar eenhandig een potje pies proberen dicht te draaien, daar zou ik een hele blog aan kunnen wijden. (Geen zorgen, dat doe ik niet).
Als afsluiter kreeg ik een mooie sling, om mijn arm stabiel te houden. Maar een sleutelbeen gipsen, dat doen ze niet. Heb ik eindelijk iets gebroken, kan ik geen leuk gips kleurtje uitkiezen! #stom
Uiteindelijk ben ik inderdaad geopereerd en ben ik al een eind op weg met herstellen. Maar daarover later meer. Nu ga ik eerst Wie is de Mol? kijken!