Je blijft maar huilen.
Hartverscheurend klinkt je gehuil door het huis.
Je hebt gedronken, een schone luier en je wrijft in je ogen.
Huilen, huilen en huilen.
Wanneer ik je tegen me aan hou en loop, lijken mijn lieve woordjes je niet meer rustig te maken.
Huilen, huilen en huilen.
Met lood in mijn benen en met jou in mijn verzuurde armen loop ik door het huis.
Overal hebben we de gordijnen dicht gedaan. Tegen het licht en tegen de warmte.
Maar wat is het nog licht. Wat is het nog warm.
Zoveel frustratie voor iedereen.
Ga maar lekker slapen kleintje. Je hoeft er niet zo tegen te vechten. Laat je ogen maar dicht vallen. Alles is goed. Mama is bij je.
Laat je frustratie en boosheid er maar uit. Dat mag allemaal.
Schreeuw maar, wees maar boos.
Wees maar boos op de slaap, boos op de warmte, boos op je jeukende tandvlees omdat er tandjes doorkomen.
Mama houdt van je. Met heel haar hart.
Daar is je papa. Hij neemt je van me over.
Ik loop zo snel en zacht als ik kan naar onze slaapkamer terwijl papa met je rond loopt.
Ik schreeuw van frustratie in mijn kussen.
Ik weet het gewoon niet meer.
Huilen, huilen en huilen.
Ik hoor een zachte bonk tegen de deur en sta snel op.
Wanneer ik de deur open zie ik de superpapa staan.
Je hangt tegen hem aan met je ogen half dicht.
Je snikt na en de superpapa kijkt me verschrikt aan.
Ik gebaar naar hem dat je bijna slaapt en superpapa zucht.
Terwijl ik zijn inmiddels verzuurde armen ondersteun, lopen we met zijn drieën door het huis.
Wachtend tot jouw ademhaling rustiger wordt.
Je hangt helemaal ontspannen in je vaders armen. We gebaren naar elkaar dat je naar bed kan.
Terwijl superpapa over het bed buigt om je neer te leggen, gaan je ogen open.
Zo zacht en snel als we kunnen sprinten we je kamer uit.
Op de monitor van de babyfoon zien we je duim naar je mond gaan. Nog even gaap en een na snik.
Slaap lekker lieve Emma.
x
