Op onze vakantie in Italië wist ik het zeker. De week nadat mijn menstruatie had moeten beginnen voelde ik nog niks. Geen krampen die ik normaal heb en niet de emotionele eetbuiten een paar dagen voordat het “feest” begint. Gewapend met Google Translate en onze mondkapjes (yeey Corona) zijn we naar een grote winkel gegaan om te zoeken naar een test di gravidanza. Natuurlijk heb ik diezelfde middag de test gedaan en wat ik eigenlijk al wist werd zichtbaar op de test; 2 streepjes. Ik ben zwanger!
Eerste trimester en termijnecho
Oppassen met wat ik eet en drink, helaas geen echte Italiaanse carpaccio en geen wijntje bij het eten. Ik laat het graag staan, want wat een geluk dat ik dit nog een keer mag meemaken! We waren ons heel bewust dat dit gelijk de laatste vakantie mijn zijn drieën zou zijn. Dus we hebben alle leuke dingen gedaan met Emma en er extra van genoten.
Ik voelde me lang erg goed. Ik kan me goed herinneren dat ik bij mijn eerste zwangerschap veel heb overgegeven. Gelukkig was dat vaak alleen in de avond, maar wel elke avond. Dus de eerste paar weken doorkomen zonder misselijkheid was top… De verloskundige vertelde me al dat je bij een tweede zwangerschap vaak wel dezelfde symptomen hebt en vaak wat heftiger. Dat was een goede waarschuwing en bleek later ook zeker waar.
Van alle geurtjes, structuren en alles wat maar een trigger kon zijn werd ik misselijk en moest ik kokhalzen en vaak overgeven. Ook was ik super moe. Niet gek natuurlijk, want je lijf laat een kindje ontwikkelen en groeien. Dat is ook wel een enorme taak. Plus, nu heb ik ook een peuter thuis rondlopen en heb ik een baan waarbij ik ook veel in beweging ben.
Ik keek enorm uit naar de eerste echo om echt te kunnen kijken naar ons kindje. Met de Coronaregels van toen kon niet alleen Dirk, maar ook onze peuterdraak gewoon lekker mee naar de termijnecho. Dat was een hele fijne ervaring. Ons kindje was goed te zien en terwijl Emma naar het scherm keek bewoog de baby een arm. Emma zwaaide enthousiast terug naar het kindje. Een kindje met twee armen, twee benen en een kloppend hartje.
13 weken echo
Een paar weken later liepen Dirk en ik hand in hand naar het Poortgebouw in Leiden voor de 13 weken echo. Na even wachten konden we naar de kamer lopen en begonnen we met de echo. Daar was de kleine weer!
De 13 weken echo is een stuk uitgebreider dan een termijn echo omdat ze hierbij alle belangrijke dingen nagaan die ook bij een 20 weken echo worden bekeken. Dit doen ze om eventuele afwijkingen eerder op te sporen en te kunnen onderzoeken.
Het kindje was erg bewegelijk die dag, dus de echoscopiste had wat problemen om de metingen goed te doen. Maar toch kwamen we er wel uit. Het hoofdje was goed, mooie vlindervorm bij de hersenen. Twee handjes met elk 5 vingers, twee voetjes met elk 5 teentjes. Bovenal een kloppend hartje waarbij zelfs al hartkamers te zien waren, een maagje, twee nieren en een blaas met inhoud. Het kindje slikte op de echo, dus dat was erg bijzonder om te zien. Toen kwamen we bij de bovenbenen.
De bovenbenen waren wat lastiger te meten vanwege de bewegelijkheid van het kindje en ook vanwege de houding. Bij de metingen die ze kon doen viel op dat de botten in beide bovenbenen korter waren. Behalve de lengte van de botten leek er ook nog iets anders geks; niet recht, maar een curve. Dat is iets geks.
Iets geks
Vanuit de Poort zijn we doorverwezen naar het LUMC waar we gelijk die week nog terecht konden. In de tussentijd waren Dirk en ik al flink van de babywolk afgedonderd. Er is iets geks. Iets geks. Maar wat dan? En hoe erg is dat?
In het ziekenhuis hebben ze nogmaals dezelfde checklijst doorgelopen bij het doen van de echo. Hoofd goed, buik goed, armen en handen goed en dan de benen… “We gaan even overleggen met een collega.”
We mochten plaatsnemen in de wachtkamer met de echo foto’s. Van ons kindje. Ons mooie kindje. Met iets geks.
Er volgde een gesprek waarbij door de gynaecoloog werd uitgesproken dat ze via de echo’s konden vaststellen dat de baby een groeiachterstand lijkt te hebben bij de bovenbenen. Ook is er een curve te zien. Voor die symptomen noemde ze voorzichtig een aantal mogelijke oorzaken. Om een aantal dingen uit te sluiten of (liever niet) te bevestigen hebben we besloten dat er direct die dag een vlokkentest gedaan zou worden bij mij. Een onderzoek waarbij ze (zonder verdoving, ‘cause why would you..) een klein stukje van de placenta afnemen. Dat was een aparte ervaring, om het maar subtiel te zeggen. Ook hebben wij beiden bloed laten afnemen voor verder onderzoek. Ook werd er in het gesprek aangestuurd naar nadenken over wanneer wij wel of niet zouden overwegen om de zwangerschap af te breken.
De paar dagen daarna heb ik erg rustig aan gedaan en was Dirk de allerliefste man ooit. Ik kreeg thee, warme chocomelk en het haardvuur werd opgestookt. Tussen veel huilbuien door hebben we kerstfilms gekeken en veel samen gepraat. Gelukkig was het weekend en hoefden wij beiden ook even niet aan werk te denken. Op dinsdag werden we gebeld door het ziekenhuis. De eerste uitslagen waren binnen van de test op Trisomie 13, 18 21. Hiervan was alles negatief. Ons kindje heeft dus niet een van de meest voorkomende chromosoomafwijkingen. Maar wat dan wel? Iets geks. Maar wat dan? En hoe erg is dat?
Onzekerheid
Zo begon een tijd van onzekerheid. In afwachting op het tweede deel van het onderzoek waarvan de uitslag ongeveer 3 weken later pas bekend is. Hierbij gaan ze kijken naar kleine(re) chromosoom afwijkingen en verder DNA onderzoek doen. Hierbij werden we voor een keuze gesteld; wil je een onderzoek naar alle mogelijke afwijkingen, of wil je een selectief onderzoek naar de elementen die betrekking hebben op de skeletgroei.
Wij hebben gekozen voor de laatste optie, omdat dat de reden was voor ons om überhaupt onderzoeken te laten doen. We hebben veel gesprekken gehad met elkaar, onze ouders en een select clubje mensen.
Wat een stomme stomme periode. Je moet nadenken over iets waar je totaal geen duidelijkheid over hebt en je hebt er ook geen invloed op. Daarbij komt dat het ook nog eens zo’n belangrijke ontwikkeling is. De groei van je kindje, je eigen leven, je partner en gezin. Terwijl je hier helemaal niet over wilt nadenken. Want waarom is alles niet gewoon goed? Waarom is het niet zoals het zou moeten zijn? Wat is er aan de hand? Is het iets geks? En hoe gek is dat dan?