Afbreken van de zwangerschap

De keuze was gemaakt, we gaan de zwangerschap afbreken. Ik ga de zwangerschap afbreken en Dirk support me.

In het eerste wekend van december hebben we nog zo normaal mogelijk Sinterklaas gevierd. Natuurlijk was ik emotioneel all over the place en werd dat wel versterkt wanneer ik alles ging verbergen voor Emma. Ze heeft echt wel door wanneer mama verdrietig is en kwam me ook haar knuffeltje brengen. Maar om nou toe te geven aan zulk hevig verdriet waarvan ik niet weet hoe ik moet beginnen met uitleggen wat daarvoor de reden is… Dat vind ik al lastig bij volwassenen, laat staan bij een peuter. Mijn peuter. De peuter die grote zus gaat worden. Grote zus van een sterrenkind.

De procedure

Wat een pittig moment. Ik kan lastig omschrijven hoe het voelde, want ik voelde ontzettend veel. Na een gesprek met een gynaecoloog in het LUMC over ons besluit heb ik een pil meegekregen naar huis. Medicijn wat ervoor zorgt dat de baarmoeder zachter wordt en ontvankelijker is voor de medicatie die uiteindelijk de bevalling gaat opwekken en zorgt voor het afbreken van de zwangerschap.

Die eerste pil mocht ik gelijk die maandagavond innemen. Het was toch een soort aftellen naar de tijd die we (ongeveer) hadden afgesproken. Ik probeerde mezelf zoveel mogelijk af te leiden door het kijken naar Youtube video’s en kerstfilms op Netflix. Ineens was het moment dan daar. Tijd om de pil in te nemen.

Ik wilde er ook niet te lang bij stil blijven staan, omdat ik wist dat ik hier emotioneel van zou gaan worden. Want hiermee start je het proces. Ik heb de pil ingenomen en daarna nog een half uur huilend en daarna verstilt met de verpakking in mijn handen gezeten. Ik doe dit uit liefde voor dat kleine kindje. Waarom voelt het dan zo?
Ook een “leuke” sidenote, kort nadat ik de medicatie had ingenomen voelde ik mijn buik borrelen. Was ons meisje aan het bewegen?! Ik doe dit juist voor jou. Voor ons.

De dinsdag was ook wel een verschrikking. Alleen maar wachten en zo goed als het gaat voorbereiden op wat het meest verschrikkelijk zal gaan zijn.

Omdat ik weet dat je een periode na de bevalling niet in bad mag besloot ik om dat nog maar lekker uitgebreid te doen. Kaarsjes aan, Lush in het bad en genieten maar… Met een overvol hoofd en veel stress in mijn lijf. Ontspannen.

Toe maar. Ontspannen. Ja. Adem in, adem uit. Kijk naar de kaarsjes. Ontspan dan!

Na het bad was ik zo vermoeid dat ik alleen maar kon rillen. Ik ben door Dirk in bed geholpen, want ik stond echt te shaken. Toen ik in pyjama onder 2 dekens lag, kreeg ik van Dirk ook nog een grote kop thee en een warm water kruik. Uiteindelijk heb ik ook nog mijn dikke huissokken aangedaan. Drie uur later had ik het pas weer warm.

Ziekenhuis

’s Ochtends werd ons na een belletje naar het ziekenhuis verteld dat er nog geen kamer vrij was en dat we even moesten wachten. Uiteindelijk konden we om 13u terecht en stond er ook gelijk iemand klaar om voor ons het avondeten op te nemen. Ook echt een uitgebreid menu waaronder een dagmenu burger waar Dirk direct voor koos. Ik koos een kip en rijst combinatie en mocht me toen gaan voorbereiden op de medicatie die ingebracht moest worden.

Na even een toiletbezoekje (kleine blaas ivm zenuwen!) kon ik op het ziekenhuisbed gaan liggen en de gynaecoloog die er op dat moment was bracht de medicijnen in. Toen kreeg ik de opdracht om het liefst een uur niet te gaan staan en om niet te plassen. Zucht. Als je tegen mij zegt dat ik niet mag plassen, dan moet ik plassen!

Met Beauty and the Beast aan kwam ik 3 kwartier door. Ik had het enorm koud gekregen en lag te bibberen. Of het door het rillen kwam of door de zenuwen… Ik moest toch echt naar de wc. Na een druk op de knop kwam de verpleegster niet alleen een po brengen (altijd charmant) maar ook een verwarmde deken. Dat was echt heerlijk! Van Dirk kreeg ik nog een kopje thee en toen kon ik even twee tellen ontspannen.

Na een tijdje voelde ik een enorme bal van spanning in mijn buik. Ik kon er niet doorheen ademen, want de spanning was er constant en werd ook steeds heviger. Op een moment zag Dirk dat ik echt veel last had en belde hij om de verpleging. Toen ze kwam kijken kon ik vertellen dat ik erg veel pijn had, maar meer ook niet. Ze liet ons even alleen om na te denken over welke vorm van pijnstilling ik zou willen hebben. Ruggenprik of een morfinepompje. Voor beiden was sowieso een infuus nodig met extra vocht. Dat ging geregeld worden.

Ik heb gekozen voor de ruggenprik en de anesthesioloog werd gebeld en ingeschakeld. Ondertussen moest er goed gekeken worden naar mijn onderarmen en dan met name naar waar er geprikt zou worden voor het infuus. Ik heb nogal smalle bloedvaatjes. Na twee keer bekijken en switchen werd het infuus in mijn linkerarm gezet. Of ik mijn arm zo stil mogelijk kon houden tijdens het prikken. Eh. Tuurlijk. Dat ga ik proberen. Ondertussen kneep ik met mijn andere hand Dirk zijn hand fijn.

Toen het infuus zat voelde ik een druk en een lichte drang om te persen. Ik mocht het proberen zei de verpleegkundige. Dus dat deed ik.

“Ja daar komt ze!”

Na 1 pers lag ze daar. Onze dochter. Nog helemaal in het vlies.

“Wil je kijken?”

Oh eh, wil ik kijken? Ja, ik wil wel kijken. Ik kreeg een spiegeltje in mijn handen. Daar lag ze. Onze dochter.
Kort daarna kwam de gynaecoloog binnengelopen en keken we met zijn allen naar hoe ons meisje lag. Heel vredig, rustig en stil. We hebben haar niet levend gezien.

Het vlies werd open geknipt en Dirk knipte de navelstreng door. Ik kreeg haar in mijn armen gelegd. Ze was geboren en overleden. Onze dochter; Minou Joy den Elzen.

Toch naar de OK

Ik kreeg alle ruimte van de gynaecoloog en de verpleegkundige. Ik mocht Minou bij me houden terwijl zij zich verder bekommerden om mij. Er kwam een deel van de placenta los, maar niet alles. Ondertussen rilde ik weer van de kou en van de inspanning… Ook bleek ik bij meting 39.5 graden koorts te hebben.

Met hulp van de gynaecoloog en de verpleegkundige konden er nog kleine stukjes placenta worden weggehaald, maar niet genoeg. Op de echo konden we goed zien dat er nog wat was achtergebleven. Dus toch naar de OK.

Ik kreeg paracetamol, een katheter (jippie) en ik moest mijn sieraden afdoen. Een snelle kus van Dirk en Minou lag in een doek op de voor haar mega grote commode. Toen in dat grote ziekenhuis bed op weg; door de gangen naar de lift en naar de operatiekamer.

Ik vertelde met alle spanning en koorts in mijn lijf tegen iedereen dat ik zo graag een ijsje wilde na de narcose. Een paar jaar geleden heb ik na de operatie van mijn sleutelbeen “nee” gezegd op dat aanbod. Daar heb ik nog steeds spijt van. Dus iedereen moest het weten; ik wil ijs. Dat heb ik ook 3x tegen dezelfde persoon verteld begreep ik achteraf. Oeps. Spanning in mijn lijf en een overvol hoofd. Sorry. Ik wil gewoon ijs ok?

Toen ik wakker werd op de uitslaapkamer kreeg ik gelijk een ijsje! Ik was echt super blij! Ook opgelucht dat het erop zat. Ik kletste vrolijk met mijn ijs-gever (Hoop dat je een fijne bruiloft hebt!) en ik voelde me ook heerlijk uitgeslapen.
Na het wakker worden kreeg ik nog een tweede ijsje en kreeg ik zelfs nog een ijsje om aan Dirk te geven.

En nu?

Fysiek herstellen is natuurlijk maar 1 kant, dat kan nu echt beginnen. Qua emotioneel… Pfff. Geen idee. Hoe ga je verder vanaf hier?
Hoe ga je verder nadat je (te vroeg) afscheid moet nemen van je kind?

Ik ben trots op onze beslissing. Trots op mezelf dat ik dit heb doorstaan. Maar God wat mis ik haar. Ik hou van je lieve Minou.