De eenzame dagen

Thuis na de bevalling. De doodgeboorte van onze dochter.

Ik heb wonder boven wonder redelijk geslapen en kan ook, omdat Emma na een logeerpartij bij opa en oma naar de opvang wordt gebracht, rustig wakker worden. Ik voel me eigenlijk wel ok fysiek. Al heb ik spierpijn in m’n hele lijf en merk ik bij alle bewegingen dat er veel spanning zit.

De dag begint

Rond kwart over 9 hoor ik mijn moeder binnen komen. Ze komt Emma haar logeerspullen brengen en met ons knuffelen en huilen. Ook mijn schoonouders komen langs. Die hebben schone was voor ons meegenomen. We bespreken met elkaar hoe gister is verlopen. Hoe heftig, hoe snel, hoe verdrietig het allemaal is.

Kort nadat m’n schoonouders weggaan vertrekt ook mijn moeder en nog voordat zij haar jas aan heeft kunnen trekken staat het volgende bezoek op de deur. De verloskundige. Een gesprek over gister. Over hoe heftig, hoe snel en hoe verdrietig het is. Ook doet ze een aantal controles. M’n baarmoeder is al goed aan het krimpen, maar m’n buikspieren liggen nog niet helemaal tegen elkaar aan. Ik herstel fysiek goed. 

De verloskundige pakt haar spullen en gaat naar haar volgende afspraak. Ondertussen passeert mijn zusje haar bij onze voordeur. We vallen elkaar in de armen (even geen anderhalve meter, fack dat) en huilen. Tijdens ons gesprek over gisteren, word ik gebeld door de huisarts. Opnieuw bespreek ik hoe heftig, snel en verdrietig de dag is geweest.

Nadat m’n zusje weg is gaan Dirk en ik samen op de bank hangen met Netflix aan. Gedachteloos kijken naar bewegende beelden waar ik niet alles van mee krijg en tussendoor hersenloze spelletjes spelen op m’n telefoon. 

Dan is het tijd om Emma op te halen. Voor haar proberen we de week zo normaal mogelijk te houden. Het einde van de dag vliegt voorbij en ineens is het donker buiten.

Emotionele steun op afstand

Het is bizar hoeveel mensen aan ons denken. Hoe enorm veel liefde we krijgen. Het regent telefoontjes, appjes en bossen bloemen. Ik heb letterlijk geen lege vazen meer in huis en in elk hoekje staat iets als steunbetuiging voor ons. Als aandenken aan Minou.

Dirk en ik blijken 2 dagen na de geboorte van Minou positief te testen op Corona. Zowel de thuistest als die van de GGD. Bam. Corona op je bakkes. Dat kan er ook nog wel bij.

Juist in deze periode. Juist in een zwart gat in mijn leven moet ik afstand nemen van familie en vrienden. Om ze te beschermen. Juist in deze periode. In december, waarin ik er altijd naar uit kijk om samen te zijn met de mensen om wie ik geef. Juist in deze periode. Waarin ik fysiek op ben en emotioneel leeg. Eenzame dagen in quarantaine.

Maar het leven gaat door

Terwijl op de wc de laatste restjes zwangerschap weg lekken probeer ik m’n snikken zo zacht mogelijk te houden.

Onze peuter slaapt lekker en mijn man ligt bloed heet, maar rillend van de kou in bed. We proberen onze dochter te beschermen voor ons heftige verdriet van het verlies van onze andere dochter. Maar in de avond komt alle stress los en het verdriet naar boven. En dan nog de Corona.

Wat is het leven ingewikkeld. Op het moment dat je leven stil staat, draait de wereld door.

Mijn lijf is aan het ontzwangeren van een kindje wat ik nooit zo vroeg had willen verliezen. Ook al sta ik (en ook Dirk) volledig achter onze beslissing. Het verlies blijft, al kan je nog zo rationeel beargumenteren waarom het de juiste keuze is.

Het leven gaat door. Dus ik ook. Ik ga m’n tandenpoetsen en moet halverwege de poetssessie kokhalzen. Misschien weet m’n lijf dan toch niet zo goed wat ontzwangeren is. Want dit had ik tijdens m’n zwangerschap ook heel vaak. Gelukkig lukt het me deze keer wel om gewoon door te gaan en ik hoef niet over te geven.

Mijn realiteit

Ik kijk nog even bij m’n lieve peuterdraak. Ze ligt heerlijk te slapen met een leger aan knuffels bij zich. Wat een heerlijke rust.

In mijn slaapkamer vind ik een inmiddels slapende Dirk.

Ik kleed me zachtjes om en hou daarbij m’n strakke sportbh aan. Als tip van de verloskundige. De zwangerschap is natuurlijk voorbij. Dus het zou kunnen dat mijn lijf de borstvoeding gaat opstarten. Het inbinden zou moeten helpen.

Ik heb ook medicatie meegekregen vanuit het ziekenhuis om dit af te remmen. Maar ik heb besloten om die niet in te nemen. Er zijn nogal heftige bijwerkingen, die ik met de arts, verloskundige en de huisarts heb besproken. Misschien sla ik mezelf later voor m’n hoofd. Maar op het moment lijkt de optie van pijnlijke borsten me beter dan kans op migraine achtige hoofdpijn, verlaagde bloeddruk, gedragsverandering en psychoses.

Ik merk dat ik het prettig vind om alles wat in m’n hoofd zit eruit te typen. Het is misschien heftig om te lezen, maar het is ook heftig om mee te maken. Dit is wel de realiteit. Mijn realiteit. 

Als afsluiter van de dag moet ik niezen. Klote. Ik nies zo m’n kraamverband vol. Gelukkig slaapt Dirk door. Ik hoop dat ik dat ook kan vannacht.