Hoewel mijn leven even stil stond ging de tijd en de wereld natuurlijk gewoon door. Door het verlies van Minou, het herstellen van de bevalling, Corona en de bijbehorende quarantaine was het leven echt overleven. Klap op klap en dat niet fysiek kunnen delen met mijn vangnet buitenhuis.
De dagen gingen voor mij in elkaar over en ik heb momenten van diep verdriet en uitputting gehad. Daar kon ik ook niet in blijven hangen, want ook in dit verdriet, herstel en vereenzaming ben ik partner en moeder.
Lieve peuterdraak Emma merkte ook feilloos dat mama en papa zowel fysiek als mentaal niet helemaal sterk waren. Soms kreeg ik extra kusjes of haar knuffel, soms kreeg ik een extra harde nee, extra grenzen opzoeken en niet luisteren.
Logisch, want dit energieke dametje moest, net als wij, binnen blijven en niet naar opa en oma of de kinderopvang. Laat staan naar de speeltuin of naar het bos.
Stuwing
Niet dat ik daar persoonlijk de energie voor had. Ik moest dealen met milde Corona klachten, verkoudheid en geen smaak en reuk. Maar vooral het ontzwangeren is erg pittig. Zoals ik eerder schreef heb ik niet de medicatie ingenomen om de borstvoeding te remmen.
Zoals te verwachten was ging mijn lijf dat wel voorbereiden. Stuwing als een malle. Warm, pijnlijk en GROOT. Ik droeg 2 sport bh’s over elkaar en heb lang boobsicles in m’n bh gedaan (icepacks voor de boobs). Dat hielp wel iets, maar ik kon niet meer goed knuffelen met Emma.
Haar optillen was fysiek pijnlijk. Haar niet kunnen optillen was emotioneel pijnlijk.
Lief zijn
Lief zijn voor mezelf is een beetje de slogan. Rustig aan doen is de levensstijl die me door letterlijk iedereen wordt aangeraden en me bijna wordt opgedragen. Het is ook nogal wat.
Dat vertelt iedereen me ook.
Natuurlijk is het ook ontzettend ingrijpend en heeft het een meer dan enorme impact op mijn leven. Misschien is het daarom dat ik extra terug wil naar het normale. Terug naar gewoon.
Ik probeer mezelf uit te dagen door wat dingen te ondernemen nu ik weer naar buiten mag.
Een bezoek aan het tuincentrum met m’n zusje. Het was ontzettend fijn om er weer uit te zijn. Het tuincentrum was groot, mooi en kerstig. Gelukkig niet al te druk en we hebben lekker kunnen lummelen.
Als stapje voor mezelf hebben we samen Anna opgehaald van de opvang. Voor mij weer een eerste keer in een omgeving met veel jonge kids. Dat raakte een gevoelige snaar.
Voor degenen die mij niet persoonlijk kennen; Ik werk bij een kinderdagverblijf op een babygroep. Ivm het verlies van Minou heb ik me ziek gemeld op werk en ben ik op moment van schrijven nog niet terug geweest op mijn groep.
Ik merkte de dag daarna dat ik helemaal gesloopt was. Mentaal overprikkeld en fysiek moe.
Zo merkte ik dat of om de dag, of elke dag iets kleins doen wel werkte. Ik moest ook door. Voor Emma. Voor Dirk. Zogenaamd voor Emma en Dirk. Ik moet dit vooral van mezelf. Door met het normale leven.
Vlak voor kerst werd ik wakker met een natte arm. Was ik zo warm dat ik aan het zweten was? Nope.
Na een paar dagen geen last te hebben gehad van stuwing was er ineens melk.
Voor het kindje wat er niet meer is. Voor het kindje wat ik nog elke dag mis.
Dagen vooruit
Toen was het tijd voor de kerstdagen. Tijd voor vrienden, familie, cadeaus en gezelligheid. Ik ben blij dat ik de kerstdagen heb kunnen doorbrengen met anderen. Want ook in deze dagen waren er momenten van realisatie en verdriet.
Het eten van rood vlees, inschenken van wijn, ‘spicy’ chocolademelk drinken. Maar ook het voor het eerst zien van mensen die ik sinds de doodgeboorte van Minou alleen maar telefonisch had gesproken.
Ook het zien van Emma met ons kleine nichtje Anna (van 6 maandjes oud) maakte veel emoties bij me los. Knuffelen, kusjes geven en speelgoed aangeven. Die meiden hebben nu al een unieke en liefdevolle band. Die liefde had ik Minou ook gegund. Zo brak mijn herstellende hart weer in duizend stukjes.
Stappen terug
Toen kwam mijn eerste Emma-loze dag. Na de quarantaine van ons gezin ging ze weer voor het eerst naar de kinderopvang.
Ik heb de halve dag op bed gelegen. Geen motivatie voor iets. Daarna mezelf uit bed geforceerd. Geforceerd om te eten en te drinken terwijl ik nergens zin of trek in had. Toen begon mijn buik zeer te doen en voelde ik me de rest van de dag rot. Huilen.
Ik realiseerde me dat ik een masker op had gehad. Mezelf sterk had gehouden voor Emma. Sterk had gehouden voor Dirk. Sterk had gehouden omwille van de voortgang. Niet toegeven aan de vermoeidheid, verdriet en het nodige herstel.
Nu mag ik werken aan het accepteren van het feit dat ik er nog niet ben. Dat ik stappen terug moet doen. Accepteren dat ik moe ben wanneer ik Emma in bad heb gedaan. Accepteren dat ik emotioneel word wanneer ik Anna knuffel. Accepteren dat ik fysiek niet sterk genoeg ben om een hele dag dingen te doen.
Accepteren dat ik er nog niet ben. Nog niet.