Happy wereld prematurendag!

Niet elke geboorte is een makkelijke start. Zowel voor de kids als voor de ouders kan een geboorte impact hebben, zeker als deze niet helemaal gaat zoals er van te voren is bedacht.

Vandaag is het wereld prematurendag, een dag waarop stil wordt gestaan bij jongens en meisjes die te vroeg geboren zijn. Roze en blauw worden gemengd en paarse verlichting kleurt een aantal gebouwen om aandacht te besteden aan deze dag. Super belangrijk, want er jaarlijks meer dan 11.000 baby’s te vroeg geboren.

Even de terminologie op een rijtje; wanneer een kindje voor 37 weken zwangerschap ter wereld komt spreken we over een prematuur.
De longen, maag- en darmstelsel zijn nog niet af. Kindjes kunnen hun eigen temperatuur nog niet reguleren, hebben vaak ademhalingsproblemen en issues met afweerfuncties. Ook is het voor de kids vaak nog niet mogelijk om te ademen, hun melk op te zuigen en door te slikken. Daarom krijgen ze sondevoeding. Bij een geboorte voor 32 weken spreken we van extreem prematuur.
Wanneer een kindje een te laag geboorte gewicht heeft voor de duur van de zwangerschap heet dit dysmatuur. Of omdat we dol zijn op DLA-tjes (Drie Letterige Afkortingen): Small for Gestational Age (SGA). Dit is niet direct gekoppeld aan een premature geboorte en kan ook voorkomen bij een voldragen zwangerschap. Een SGA brengt natuurlijk ook weer risico’s met zich mee. Mogelijke schommelende glucosewaarden, moeite met warmhouden en op latere leeftijd groeiachterstand of juist overgewicht.

Hoi, ik ben Ellen. Extreem prematuur en dysmatuur. Welgeteld 773 gram, geboren met 30 weken en 6 dagen. Na 6 dagen op de IC mocht ik naar de HC. Hier werd op 22-2 een feestje gevierd, want kleine Ellen was 1 kilo! Een maandje daarna mocht ik naar de wieg afdeling.

Hoe bijzonder is het dat een bandje wat ruim om mijn arm zat, nu om mijn pink heen past? Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze de poppenkleertjes van hun nicht hebben ondergekakt? (Sorry Joyce!) Hoe gek is het dat ik minder heb gewogen dan een pak suiker? Hoe surrealistisch is het dat de kleinste luier tot aan mijn oksels zat?

Op werk kom ik nog regelmatig ouders tegen die hun preemie naar de opvang brengen. Deze ouders zijn meestal beschermend en voorzichtig. Logisch, want je moet je kleine poppetje, de kleine vechter, degene waar je het meest om geeft op de hele wereld meer vrijheid geven door een stapje terug te doen. Vaak scheelt het enorm wanneer ik als 33 jarige kan zeggen; ik ben prematuur geboren.

Wat merk ik ervan?

Ik heb van nature een smalle bouw en heb heel lang moeite gehad met aankomen. Tot begin 20 woog ik minder dan 50 kilo en nu, na de zwangerschappen, kan ik iets makkelijker op gewicht blijven. Op mijn handen en voeten heb ik littekens waaraan je kunt zien dat ik vroeger meerdere infusen heb gehad. Deze plekken zullen ongetwijfeld ook op mijn hoofd zitten, maar die zijn dankzij mijn leeuwenmanen niet zichtbaar. Als mini mensje keek ik behoorlijk scheel. Na twee oog operaties voor mijn 6e en het dragen van oogpleisters heb ik alleen nog een lui oog. Extra lui wanneer ik moe ben, dan ziet het eruit alsof ik 2 kanten tegelijk kan op kijken. (Dat is helaas niet zo, zou wel een gave partytrick zijn)

Bij preemies is er een verhoogde kans op een concentratiestoornis en ook moeilijkheid met het reguleren van impulsiviteit. ADHD olé olé.
Maar als ik heel eerlijk ben. Of ik dit te danken heb aan mijn vroeggeboorte? Ik denk het niet. Tenminste, niet perse. Er zijn zoveel stuiterballen te vinden in mijn familie dat ik vermoed dat ik ook bij geboorte na een voldragen zwangerschap dat mooie stickertje had mogen ophalen bij de psych.

De meest heftige foto van mijn baby album vind ik niet de hoeveelheid draadjes in mijn lijf of hoe klein ik was. Dat is nou eenmaal zo. Maar wat ik het meest aangrijpend vind, is de foto van mijn moeder. Zeker nu ik zelf moeder ben, komt dit zo hard binnen.

Mijn moeder die met haar jas aan verloren in de babykamer staat. Een babykamer waar nog geklust werd om het mooi aan te kleden en er een fijne ruimte van te maken. Een ladder midden in de kamer met verf-of behang spullen er omheen. Een leeg babybedje. Mijn moeder was al thuis terwijl ik in het ziekenhuis aan het vechten was om sterker te worden om met haar en mijn vader mee te gaan.

Natuurlijk gingen ze zo vaak mogelijk terug naar het ziekenhuis om bij mij te zijn en lekker te knuffelen. En als ik kijk naar deze foto’s kan ik alleen maar bewondering hebben voor hen. Wanneer de kraamtijd zo anders is dan je hoopt en verwacht. Met alle angsten en zorgen die door je hoofd gieren. Toch genieten van de liefdevolle momentjes samen en focussen op de hoop die je blijft houden.

Voor alle mede preemies, preemie papa’s en preemie mama’s, maar in het speciaal die van mij…
Lieve papa en mama. Happy wereld prematurendag! We zijn strijders! <3