Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn eerdere blog heb ik mijn sleutelbeen gebroken begin dit jaar. Nu, een maand na de operatie, is het hoogtijd voor een blog over mijn ziekenhuisbezoek.
Operatie voorbereiding
Op de dag van de operatie mocht ik sowieso niks eten en tot 2 uur voor de operatie alleen heldere vloeistoffen drinken. Dus thee, limonade of water. Hier heb ik me braaf aan gehouden.
Mijn twee kamergenoten; rollator 1 en kunstgebit 2, werden aan de kant gerold om plaats te maken voor het ziekenhuisbed met mijn naam erop.
De verpleegster stelde me nog wat controlevragen waar ik antwoord op moest geven; naam, geboortedatum, reden voor mijn ziekenhuisbezoek etc. Tenslotte werd mijn bloeddruk nog een keer gemeten en toen begon het wachten.
Na een tijdje kon ik me gaan omkleden. Mijn outfit of the day bestond uit een onderbroek van gaas en een blauw operatiehemd met een sexy open rug #fuutfieuw
Nu wordt het echt…
Een uur voordat ik geopereerd zou worden werd ik al opgehaald, ik kon wat eerder naar de OK. Het moment dat ik mijn bril af deed en mijn trouwring aan Dirk gaf, sloegen de zenuwen toe.
Echt, ik ben oprecht nog nooit zo zenuwachtig geweest voor iets waar ik zelf niets voor hoefde te doen.
Ik werd in het bed de gang opgereden en Dirk liep mee tot aan de schuifdeuren waarna we toch echt (voor even) afscheid moesten nemen.
In de ruimte daarna kreeg ik een infuus, met ook een middeltje tegen de zenuwen. Daardoor werd ik gelijk wat rustiger en heb ik het kunnen loslaten. Die mensen hebben geleerd voor wat ze doen en ik moet op hun kennis en kunnen vertrouwen.
Zenuwblok
Toen was het tijd voor de zenuwblok. Ik moest naar rechts kijken omdat er aan de linkerkant van mijn hals geprikt zou worden. Op een scherm kon ik meekijken naar… Ja, ik snap nog steeds niet goed wat ik daar zag op de echo.
“Die zwarte cirkel daar is je halsslagader, en dat zwarte rondje daar is een andere ader.”
Na een waarschuwing volgde een scherpe prik in mijn nek. Op de monitor zag ik een zwarte vlek steeds groter worden.
Die vloeistof gaat dus om je zenuwen heen zitten waardoor de pijnprikkels niet doorgegeven kunnen worden aan je hersenen.
Na ongeveer een half uurtje merkte ik dat mijn vingers aan mijn linkerhand begonnen te tintelen. Niet allemaal. Mijn pink en ringvinger voelden prima, maar de andere 3 sliepen.
Toen ik dat vertelde kreeg ik te horen dat zoiets niet gek is. Bij sommige mensen zijn alle vingers gevoelloos, of juist allemaal niet. Maar toen er tegen mijn bovenarm getikt werd merkte ik ineens dat niet alleen mijn vingers, maar mijn hele arm gevoelloos was! Check, zenuwblok staat aan.
Naar de OK
Toen het zenuwblok goed werkte ben ik op een harde operatietafel naar een kleine ruimte gebracht. Hier kreeg ik opnieuw controlevragen: naam, geboortedatum en reden voor de operatie.
Na een mini teamoverleg…
“Links ruptilupticus, ik heb nog een magma 471 en een B één nul nul. Snapt iedereen het? Heb jij nog vragen Ellen? Oké, 3, 2, 1, break! Toitoitoi.”
…kreeg ik opnieuw een waarschuwing.
“Ik ga je nu wat geven waar je wat draaierig van kan worden.”
Dat was heel vervelend omdat ik natuurlijk net de marathon wilde gaan lopen. Maar inderdaad, niet snel daarna voelde ik me een beetje wappie worden. Daarna kreeg ik het zuurstofmasker op.
“Ik ga je nu het slaapmiddel geven via het infuus.”
“Oke, werkse vandaag…” En toen was ik weg.
Wakker worden, wakker worden, wakker worden
Voor mijn gevoel werd ik 10 minuten later wakker. Niet misselijk en ik voelde me eigenlijk best oke. Ik was toch nog niet helemaal wakker, want toen de chirurg aan mijn bed kwam heb ik hem gevraagd waar hij het plaatje op het bot had geplaatst. Maar zijn antwoord hierop ben ik daarna vergeten. Ook is me door de verpleging gevraagd of ik een waterijsje wilde. Dat ik daar nee op heb gezegd heb ik nog steeds spijt van.
Toen ik naar de afdeling gereden ben heb ik zelf Dirk nog even gebeld, binnen 5 minuten stond hij al naast mijn bed. Ik kreeg plechtig weer snel mijn trouwring om mijn vinger en toen kon mijn herstel en chilldagje in het ziekenhuis echt beginnen.