Voor iemand die goed is met woorden is het starten van een blog soms ook nog wel lastig. Vooral omdat ik nog niet precies weet welke kant ik op wil gaan. Niet alleen met de blog. Maar met alles.
Omdat ik voor mijn gevoel heel erg vast zat ben ik hulp gaan vragen, hulp aan verschillende professionals. Want hoe ga je verder? Hoe ga je door nadat je je kind hebt verloren?
Zoals ik in de vorige blog al schreef is acceptatie een groot deel van het proces waarin ik zit. Heel eerlijk, soms is het er en soms is dat er ook even niet. Want nog steeds sta ik volledig achter ons besluit. Ik weet dat Minou geen (fijn) leven bij ons zou hebben. Dat doet pijn. Maar ook weet ik dat dit heftige besluit uit de grootste liefde ooit voorkomt. Op die manier is mijn rouw en verdriet, de uiting van liefde die ik niet hebben kunnen geven aan Minou. Ondanks de pijn, voelt dat ook weer goed.
Hulp bij rouwen
Om het verdriet en het rouwen meer een plek te kunnen geven heb ik al sinds voordat Minou is geboren contact met een maatschappelijk werker van het ziekenhuis. Zowel telefonisch als via video call kan ik mijn hoofd leeg praten en mijn hart uitstorten bij Marlies. Aan het begin wist ik niet zo goed of ik er behoefte aan zou hebben. Toen we elkaar voor de tweede keer spraken voelde ik in mijn hoofd meer ruimte en meer rust in mijn lijf.
Ook stelt Marlies me ingewikkelde vragen zoals; “Is het erg wanneer anderen je verdriet zien?” of “Welke gevoelens zijn er gekoppeld aan die gedachten?” Dat helpt me om te relativeren en om mijn verdrietige en overvolle ADHD hoofd te ordenen. Ook helpt ze me heel erg door mijn gevoel en verdriet te erkennen. Dat het goed is, dat het er mag zijn. Minou is ook mijn dochter. Dat zal ze altijd zijn. Ze zal altijd bij mij horen.
Bewegen
In deze onrustige tijd was ik erg opzoek naar houvast, naar een ritme. Naar rust in mijn eigen hoofd en lijf. We weten allemaal dat dagelijks bewegen goed voor je is. Ook is elke dag even naar buiten gaan gezond. Zucht, ja gezond. Dat is wel iets wat handig voor me is. Stappendoel instellen op mijn nieuwe smartwatch en gaan.
Ik heb het mezelf niet moeilijk gemaakt, dacht ik. Rekening houdend met het feit dat ik net ben bevallen, Corona heb gehad en zowel mentaal als fysiek aan het herstellen ben, heb ik mijn doel op 5000 stappen gezet.
Ik heb het mezelf te moeilijk gemaakt. Ik wilde te snel, te goed en was boos op mezelf wanneer het niet lukte. Tijdens een wandeling door de duinen zag ik na een half uurtje vlekken voor mijn ogen en heb ik daarna de hele dag op bed gelegen in een donkere kamer.
Alle spanning zette ik vast in mijn lijf en zat dus ook helemaal vast. Daarom heb ik weer contact opgenomen met de Mensendieck therapeut waar ik eerder bij kwam. Door combinaties van ontspannen door relaxen en ontspannen door aanspannen (ja dat is een interessante), merk ik dat ik lekkerder in mijn lijf zit.
Het ontspannen door aanspannen is wanneer je bijvoorbeeld een stijve nek en schouders hebt; je schouders helemaal omhoog trekken, vasthouden en dan loslaten. Zo laat je je schouders bewuster zakken en ben je ook meer bewust van de afwezigheid van spanning.
Werken
Over spanning gesproken… Ik ben ondertussen op werk geweest. Thee drinken met mijn manager om te bespreken wat ik heb meegemaakt. Wel merkte ik heel veel spanning hiervoor. Niet perse om het gesprek, maar om weer naar werk te gaan. Ik zag er tegenop om alle meiden op werk weer te zien. Degenen die me in deze moeilijke tijd allemaal een hart onder de riem hebben gestoken en van wie ik regelmatig een hartje toegestuurd kreeg. Ook het zien van zoveel jonge kids. Gelukkig zit mijn manager aan de kant van het pand waar voornamelijk peuters rondlopen en geen jonge baby’s. Ik voelde me vrij om te delen wat ik wilde delen in het gesprek en werd ook niet verplicht tot iets. Wel was dit gesprek genoeg. Qua energie heeft het me veel gekost. Ook de emotie kwam naar boven.
“Is het erg wanneer anderen je verdriet zien?
Nee, het is niet erg. Zei ik in het gesprek tegen Marlies. Maar toen de tranen achter mijn ogen prikten ben ik toch snel het pand uit gelopen. Naar mijn auto. Naar afgesloten, naar veilig. Het verdriet kwam los.
Toen kreeg ik een appje van mijn collega Esmee; “Trots op jou! ♥♥”
Met rollende tranen over mijn wangen dacht ik; Ik ook.