Zo ver weg, maar altijd dichtbij.
Nooit vergeten, lief sterrenkindje van mij
Herdenking
Afgelopen weekend was er een herdenking bij het LUMC. Een herdenking voor ouders die in het afgelopen jaar afscheid hebben moeten nemen van hun kindje(s). Er waren enkele opa’s en oma’s van de overleden kindjes, en ook broers en zussen.
Het was drukker dan ik had verwacht. Zoveel mensen met dezelfde pijn in hun ogen. Hetzelfde verdriet. Allemaal met een ander verhaal maar allemaal hetzelfde gemis vanwege een te vroeg afscheid.
Er was fijne pianomuziek. Lieve woorden. Blikken van andere ouders naar elkaar. Zachtjes spelende broers en zussen. Dirk aan mijn zij, zijn hand in de mijne. De realisatie dat ik niet alleen ben in mijn verdriet. Dat was al genoeg om de tranen achter mijn ogen te voelen branden.
Tijdens de ceremonie werden de namen genoemd van de kinderen. De kinderen die zijn overleden, maar nooit zullen worden vergeten.
Bij elke genoemde naam kwamen ouders naar voren om een witte roos in een grote vaas te zetten. Broers en zussen mochten elk een witte gerbera in een kleinere vaas zetten.
Het was voor mij fijn om dit te doen met Minou in mijn gedachten. Maar toen de hoeveelheid bloemen in de vaas bleef groeien kwam er ook verdriet om het verlies van anderen.
Een van de moeders heeft stenen beschilderd. Happy stones met in gedachten haar overleden dochter. Prachtige afbeeldingen, met vlinders, vogels, bloemen, moeders met een engeltje. Afbeeldingen van liefde.
Iedereen aanwezig mocht een steen uitkiezen en meenemen. Toen ik haar persoonlijk wilde bedanken voor dit mooie gebaar, stokten de woorden in mijn keel en kon ik alleen nog geluidloos zeggen; mag ik je een knuffel geven? Na een knuffel waarbij we het beiden niet droog konden houden, heb ik de mooie steen niet meer losgelaten.
Sterretjesveld
Zaterdag was een mooie dag. Na de herdenking zijn Dirk en ik samen naar het sterretjesveld gegaan. Een speciaal plekje voor alle sterrenkindjes waar de as van Minou ook is uitgestrooid. Daar in de warmte van het zonnetje, met de fluitende vogeltjes om ons heen, miste ik haar.
Je blijft bij me, deel van mij
Altijd mijn kindje, mijn lieve sterrenkindje
Dat ben jij
Uitgerekende datum
Ook vandaag was een gekke dag. Ik heb lieve appjes gekregen met nog lievere woorden, hartjes en digitale knuffels. Mijn uitgerekende datum.
Natuurlijk weet ik ook dat het niet vandaag had hoeven zijn als alles goed was gegaan. Dat het vandaag niet kon zijn om hoe het leven is gelopen hoe het ging.
Toch sta ik vandaag ook stil bij Minou. Net zoals iedere dag, maar vandaag voelt toch iets meer bijzonder.
Ik hoop dat mijn dagen minder emotioneel geladen gaan zijn. Uiteraard wel met Minou in gedachten. Ze blijft ook onderdeel van mijn leven, onderdeel van ons gezin.
Ik kan weer wat vrijer nadenken over de toekomst en genieten van de fijne dingen in het leven. Ook dat hoort erbij. Hoewel mijn wereld stil heeft gestaan, en nooit meer hetzelfde gaat zijn, gaat het leven door. Gelukkig is dat ergens ook wel fijn.
