Toen ik woensdagavond naar huis toe reed met Emma in de auto was het eerste moment in de week dat ik echt het verdriet voelde steken. Morgen is het zover. Read more…
Minou
Zo ver weg, maar altijd dichtbij
Er was fijne pianomuziek. Lieve woorden. Blikken van andere ouders naar elkaar. Zachtjes spelende broers en zussen. Dirk aan mijn zij, zijn hand in de mijne. De realisatie dat ik niet alleen ben in mijn verdriet. Dat was al genoeg om de tranen achter mijn ogen te voelen branden. Read more…
Hard werken aan beter worden
Ook weet ik dat dit heftige besluit uit de grootste liefde ooit voorkomt. Op die manier is mijn rouw en verdriet, de uiting van liefde die ik niet hebben kunnen geven aan Minou. Ondanks de pijn, voelt dat ook weer goed. Read more…
Dagen vooruit en stappen terug
Hoewel mijn leven even stil stond ging de tijd en de wereld natuurlijk gewoon door. Door het verlies van Minou, het herstellen van de bevalling, Corona en de bijbehorende quarantaine was het leven echt overleven. Klap op klap en dat niet fysiek kunnen delen met mijn vangnet buitenhuis. Read more…