Het voelt gek om het uit te typen, maar ik ben jaloers. Jaloers en verdrietig om mijn gemis. Blij om weer zo’n knapperd erbij te hebben in de familie. Bovendien wil ik dat geluk niet verpesten met mijn donkere wolken. Ook hoop ik dat mijn donkere wolken niet gaan donderen door alle spanning die dit me geeft. Read more…
Ik wilde er ook niet te lang bij stil blijven staan, omdat ik wist dat ik hier emotioneel van zou gaan worden. Want hiermee start je het proces, het afbreken van de zwangerschap. Ik heb de pil ingenomen en daarna nog een half uur huilend en daarna verstilt met de verpakking in mijn handen gezeten. Ik doe dit uit liefde voor dat kleine kindje. Read more…
Zwanger, maar in de tussentijd waren Dirk en ik al flink van de babywolk afgedonderd. Er is iets geks. Maar wat dan? En hoe erg is dat? In het ziekenhuis hebben ze nogmaals dezelfde checklijst doorgelopen bij het doen van de echo. Hoofd goed, buik goed, armen en handen goed en dan de benen… “We gaan even overleggen met een collega.” Read more…
Vrij snel werd duidelijk dat we een paar dagen moesten blijven in het ziekenhuis. Ook ’s nachts werd er antibiotica toegediend en in de ochtend daarna werd er weer wat bloed afgenomen bij Emma.
Weer een prik. Weer een bleek en vermoeid babygezichtje. Weer sonde voeding. Weer dat gevoel van onmacht. Read more…